Op deze pagina verschijnen korte verhaaltjes naar aanleiding van gebeurtenissen die je als passagier of (oud-) chauffeur meemaakte.
Mail je verhaaltje aan de secretaris.
Kapperspraat
Heel lang geleden trad ik, om mijn pensioentijd te vullen, op als buschauffeur van de buurtbus in Heino. Een prachtbaan zo bleek later, want als geïmporteerde bewoner van Heino kon ik mij hier niet intensiever inburgeren.
Ik werd niet alleen ingezet op de lijn via Laag-Zuthem naar Zwolle, maar ook op de haal en breng-lijn voor schoolkinderen van Laag-Zuthem naar Zwolle. Dat betekende dat ik in dat dorp een aantal kinderen ‘inlaadde’ die ik in Zwolle weer bij een aparte school moest afleveren. Voorwaar vaak en enerverende reis, waarbij ik niet alleen deze spontane kindergroep moest overbrengen, maar ze ook ‘in Toom’ moest houden. Welnu dat eiste een voor mij apart talent. Door de bank genomen ging het echter goed, alhoewel ik moet verklappen dat ik ook één keer de bus aan de kant van de weg gezet heb met de mededeling: ‘Ga nu verder maar lopen’. Dit omdat de horde achter mij er een te groot feest van maakte.
En waarom vertel ik dat nu? Welnu omdat ik jaren later (2019) in Heino in een kappersstoel plaats nam en die aardige kapster mij vertelde dat ze oorspronkelijk uit Laag-Zuthem kwam. Natuurlijk was mijn opvolgende vraag toen: ‘Herinner je je dan nog wel die buurtbus reizen naar Zwolle?’
‘O ja’, zei ze,’ heel goed. Er was toen een chauffeur bij die altijd als er eentje jarig was trakteerde op een rondje van de chauffeur. Hij reed dan in Zwolle twee keer om de rotonde. ‘Prachtig’, zei ik. ‘Ja’, vervolgde ze, ’en we kregen ook zwaai-les van hem. Dan zwaaiden we allemaal naar een fietser of zo, totdat die terugzwaaide. Ook hadden we zangles. Dan moesten we om beurten een lied zingen, wat begon met: ‘Drie maal drie is negen en ieder zingt zijn eigen lied.’
‘En’, reageerde ik, ’heb je die man nog wel eens terug gezien?’ ‘Nee hoor’, ik was toen negen’. ‘Nou’, zei ik, ’je bent hem nu aan het knippen’.
En dat was dan weer een prachtige belevenis voor een mooie dag.
Wim Potma
Wat een uutkomst:
Ik rij als vrijwilliger al weer een paar jaar op de buurtbus tussen enkele dorpen en gehuchtjes in Salland. Onderstaand verhaaltje schoot me recentelijk weer te binnen. Drie oudere dames stapten de bus in en zeiden mij vriendelijk goedendag. Nadat ze waren gaan zitten hoorde ik één van hen in goed dialect tegen de anderen zeggen: “Ken ie die sjaffeur? Hij hef wel een bekend gezichte maor ik ken um niet van name”. Eén van de andere dames richtte haar stem tot mij en vroeg: “Sjaffeur beej nieuw op de busse? Wie hebt oe nog nooit eerder enzene”.”Jawel mevrouw“ antwoordde ik. “Ik rij sinds maart op de buurtbus”.”Moar waor woon ie dan”vroeg weer één van de drie. “In Heino mevrouw”antwoordde ik onderwijl met een zwaai een konijn ontwijkend dat onvoorzichtig de weg overstak.”Al lange?” was de wedervraag. Terug op de rechter weghelft en met afdalende hartslag antwoordde ik maar weer: “Ik ben veertig jaar geleden met mijn vrouw uit Zwolle naar Heino verhuisd en het beviel ons hier zo goed dat we er nog wonen. Mevrouw: ”Werk ie dan nog of beej ook al met pensioen” vroeg ze weer.”Ik ben al met pensioen” mevrouw. “Oh dan is zo’n tied op de buurtbusse zeker wel een uutkomst, anders zit ie toch de hele dag maor thuus hè”? Voordat de dames nog meer wilden weten vroeg één van hen of ik wilde stoppen omdat ze thuis waren. Ik heb ze nog een fijne dag gewenst en de rest van mijn ritjes met een glimlach rondgereden. G.Z.